Një burrë me shtatë jetë, Tony Blair: mishërimi i tij i fundit do të jetë si “prokonsulli” i Donald Trump për Gazën. Ish-kryeministri britanik është përfshirë mes anëtarëve të komitetit që do të udhëheqë tranzicionin pas luftës në Rripin e Gazës. Ai nuk është “guvernatori i Gazës” që ishte imagjinuar në një moment, por emri i tij është i vetmi që shfaqet bardh e zi në propozimin e paqes dhe për rrjedhojë ai do të ketë pa dyshim një rol kyç në hartimin e së ardhmes së Rripit.
Blair ka një njohje të gjatë me Lindjen e Mesme dhe jo gjithçka – për të mos thënë shumë pak – i hedh dritë pozitive. Sapo la Downing Street, në vitin 2007, shpalli se do të merrte postin e të dërguarit special të Kombeve të Bashkuara për Lindjen e Mesme: mund të kuptohej, nuk kishte dëshirë të rrinte duarkryq, ishte vetëm 54 vjeç dhe ishte pak herët për të dalë në pension. Por edhe ai emërim ngjalli dyshime: në vendlindje Blair kishte rënë në turp për shkak se kishte tërhequr Britaninë e Madhe me gënjeshtra në Luftën e Dytë të Gjirit kundër Saddam Husseinit, në vitin 2003. Jo një rekomandim i mirë për t’u përfshirë në Lindjen e Mesme.
Si i dërguar special Blair zgjati deri në vitin 2015: një mandat i pafrytshëm, që konsistonte kryesisht në qëndrime në hotelet luksoze të rajonit. Por ajo përvojë i solli kontakte dhe hyrje-dalje që iu kthyen në të mira kur krijoi Tony Blair Institute, një biznes konsulence i mbiquajtur “McKinsey e qeverive”: mes klientëve të lidhur me kontrata fitimprurëse ishin sheikët e Gjirit dhe vende me reputacion të dyshimtë që varionin nga diktatura egjiptiane e Al-Sisit deri te satrapitë e Azisë Qendrore. Lidhje që i sollën Blair jo pak kritika, por për të, paratë nuk kanë erë, dhe aroma e parave ka qenë gjithmonë ajo që e ka tërhequr (mes konferencave, fjalimeve, librave dhe aktivitetit të institutit të tij u bë shpejt multimilioner).
Fiksimi i ish-kryeministrit me Lindjen e Mesme u konfirmua disa muaj më parë kur u zbulua se Instituti i tij, së bashku me administratën amerikane dhe biznesmenë izraelitë, po punonin në projektin fantastik të Rivierës së Gazës, i cili synonte ta transformonte Rripin e Gazës në një Dubai të ri, të kompletuar me ishuj artificialë pranë bregdetit. Përballë këtyre zbulimeve, Instituti u tërhoq në mënyrë të sikletshme, duke mohuar se plani parashikonte dëbimin e palestinezëve.
Megjithatë, vizionet e Blair duhet ta kenë impresionuar Trump, meqë e vendosi ish-kryeministrin britanik në qendër të rindërtimit të Gazës. Dhe nuk duhet të habisë shumë që një ish-lider laburist shkon krah për krah me një president përfaqësues të së djathtës populiste: Blair ka qenë gjithmonë një politikan post-ideologjik, që mbështeste idenë se nuk ka rëndësi nëse një zgjidhje është e djathtë apo e majtë, mjafton që të funksionojë.
Blair mezi priste të kthehej në skenë: për një dekadë të mirë në atdheun e tij, ai ishte një “i papërshkrueshëm”, i rrëmbyer nga debakli i Irakut dhe i përçmuar si nga e djathta ashtu edhe nga e majta, një simbol i politikës cinike dhe i një globalizmi që e kishte tejkaluar dobinë e tij. Megjithatë, disa vite më parë, ai filloi një proces rehabilitimi në shkretëtirën e ideve që është Partia Laburiste: dhe kështu ai gradualisht u bë ndikimi i fshehur i qeverisë aktuale të Keir Starmer, e cila ka thirrur figura kyçe nga përvoja Blairiane. Por një rol prapa skenave nuk ishte i mjaftueshëm: dhe tani Gaza (dhe Trump) i ofrojnë atij mundësinë të rikthehet protagonist./Corriere della sera
