7 janar 2025 bëhen 19 vjet nga vdekja e hoxhë Jakup Asipi
BIOGRAFIA E JAKUP ASIPIT
Hoxhë Jakup Asipi lindi në fshatin Sllupçan të Kumanovës më 2 shkurt 1951. Rrjedh nga një familje fetare. Babai i tij ishte Asipi, kurse nëna e tij ishte Vailja.Vlen të përmendet se edhe gjyshi nga nëna,Adem Ademi, nga fshati Miratoc i Preshevës ishin familje fetare. Këte e dëshmon shkuarja në haxh edhe babi i nënës Ademi edhe gjyshi Ramadan Asipi, që të dytë kishin qenë në haxh gjatë viteve të tridhjeta,periudhë kjo e para Luftës së DytëBotërore.
Jakup Asipi ishte fëmiu i 6 i nënës Vaile dhe babait Asip. Prindërit e tij i kishin 8 fëmij. 3 vajza dhe 5 djem. Vailja kishte lindur edhe fëmij tjerë të cilët i kishin vdekur si foshnje. Emineja, Remziu, Semineja, Bedriu, Nazmiu, Jakupi, Fatimja dhe Isniu.
Gjatë ditëve kur lind Jakup Asipi ishte kohë e vështirë socioekonomie, në vendlindjen e tij po zbatohej vendimi për heqjen e mbulesës së femrave muslimane. Ky vendim në fshatin Sllupcan ku lindi Jakup Asipi u realizua me armë dhe me njësitë ushtarako-policore në atë kohë. Vetëm 3 ditë pasiqë kishte lindur Jakup Asipi, në Sllupcan prezentuan një numër shumë i madh i forcave ushtarako-policore për ta zbatuar këtë vendim, në lidhje me mbulesën. Disa nga njerëzit më me ndikim të fshatit i kishin mbyllur në burg, ndër ta edhe gjyshin e Jakup Asipit, siç i thonin fshatarët– haxhi Danin. Po në këtë ditë foshnja (Jakup Asipi) kishte qajtur shumë, kurse nëna e tij, Vailja, kishte sikletin dhe mundin për heqjen e mbulesës dhe, kur e dëgjon duke qarë, i drejtohet dhe i thotë:“Qaj, ore bir, qaj, se ke të drejtë kur po e mendoj se çfarë kohëra po vijnë. Gjatë këtyre ditëve gjyshi i tij, Haxhi Dani, ishte në burg. Pasi që presionet dita ditës shtoheshin. Ka filluar edhe periudha e shpënguljeve. Gjatë periudhës së shpërnguljes së shqiptarëve për në Turqi, familja e Jakup Asipit kanë menduar edhe ata të shpërngulen por jo në Turqi por në Sham (Damask). Ky ishte mendimi i gjyshit të Jakup Asipit, sepse Damasku i kishte lënë shumëpërshtypje gjatë udhëtimit për në haxh.
Fëmijëria e Jakup Asipit kishte filluar në kohën më të vështirë ekonomikopolitke në vend, sepse ato vite vendi ynë ishte në okupim të dyfishtë. Një që ishte Jugosllavia, Beogradi, e dyta ne vitet 1948 deri në 1953 Beogradi kishte detyrime ndaj Moskës, kështu që fëmijërin e hershme e bëri në kushte shumë të rënda për nga aspekti ekonomik.Në atë kohë familja e Jakup Asipit kanë përjetuar edhe urinë e skajshme deri në 3 ditë pa ngrënë, jo pse ishin shumë të varfër, por vetëm 2 ditë pas shitjes së grurit që kishin pasur me bollëk kishin ardhur shërbëtorët e shtetit dhe ia kishin marrë të tërën deri nëkokrrën e fundit,kështu që familja mbeten pa bukë. Babai i Jakup Asipit detyrohet të kërkojë bukëpër fëmijët dhe niset për në malësi. Shkoi deri në Lubisht të Vitisë dhe atje gjen një breme miell të misrit e sjell në shtëpi. Në orën 12 të natës nënaVailja ngritet dhe u përgatit një bagërdan dhe i ngre fëmijët për të ngrënë. Kjo ka ndodhur sepse në atë kohë shteti kishte sjellë vendim që fshatarëve t’u merret ajo që ju tepronte, kurse t’u jepet atyre që nuk kishin sa u duhet. Mirëpo, shërbëtorët e asaj kohe të shtetit dinin njerëzit t’i linin edhe në këtë gjendje ata që kishin kurse disave që kishin nga deri nga nja 500 kilogram grur, atyre ju jepshin plus se nuk ju mjafton për tan vitin. Kjo ndodhte nga argatët e shtetit. Tregon babai i Jakup Asipit.
Shkollën fillore e kreu në vendlindje me sukses të shkëlqyeshëm. Tregon mësuesi i tij i gjuhës shqipe se në një moment doja ta ngatërroja Jakupin që ta merrja si pretekst për ta rrahur. Kisha plan për të zhvilluar një njësi mësimore të re, konkretisht një vjershë morëm për ta mësuar. Para se të filloja me mësimin zura një shkas dhe Jakupin e nxora nga ora e mësimit. Të nesërmen kërkoja vjershën prej nxënësve përmëndësh ta dinin. Në pyetjen se kush e ka mësuar vjershën, Jakupi e çoi dorën i pari. Hajde Jakup, i thashë. U ngrit në këmbë dhe e recitoi vjershën shumë bukur. Jakup, i thashë, ku e mësove ti se çka kemi mësuar ne dje, ti në orë nuk ishe, kurse ai ma ktheu: “Po unë dola dhe dëgjoja nga dritarja e klasës se çka po zhvillohet ne klasë.”Tregon mësuesi i tij Feim Ramadani.
Pas mbarimit të shkollës fillore, Jakup Asipi vazhdoi t’i ndihmojë familjes së tij – babait të tij duke iu bashkëngjitur vëllezërve të tij në punët bujqësore. U bë njëri nga punëtorët më të rëndësishëm të familjes. Tregojnë të tjerët se kur kishim raste që duhej të mbarohet një punë që kishim përpara jepnim alarmin për ta përfunduar. Rolin vendimtar e bënte Jakupi për kryerjen e punës. Në moshën e re16-vjecare filloi të mësojë hivzin e Kuranit te hoxha i fshatit Ejub Jashari. Hivzin e vazhdoi deri në devren[1] e tretë, metod kjo sipas traditës së mësimit të hivzit në këto anë.Mirëpo, për shkak të rrethanave të asaj kohe nuk arriti ta kryentehivzin. Përgjatë kësaj periudhe,ai i ruante edhe bagëtitë e shtëpisë ku dhe Kuranin e merrte me vete për të mësuar.
Ishte një talent shumë i rrallë. Tregon vëllai i tij se kur shkonim në arë për të punuar, ai shkonte me ta dhe përderisa ata pushonin gjat pushimit të parë, ai e mësonte sajfën dhe vazhdonte të punonte me ta.
Jakup Asipi e kreu edhe shërbimin ushtarak në Armatën e Jugosllavisë. Shërbimin e kreu në qytetin Novisad të Vojvodinës.
Ishte vizionar qysh në kohet e hershme kur njerzite kishin qerre me kuaj,ai mendonte të japë provimin e patent shoferit dhe kështu ndër më të hershmit u bë sebep që familja tij të blejë një veturë. Karakteristikë e Jakup Asipit ka qenë se edhe në këtë periudhë është interesuar për gjendjen e Islamit dhe të muslimanëve.Në shtëpi ka pasur Kuranin në gjuhën boshnjake si dhe revistën “Preporod” që ishte organ i Bashkësisë Islame në Jugosllavi asokohe.
Në moshën 23-vjecare martohet në vitin 1974 me Bedrije Selmanin nga fshati Orizare, të bijën e hoxhë Fejzi Selmanit.
Jakup Asipit i lindën 6 fëmijë, 3 prej te cilëve i vdiqën në moshë shumë të vogël,kurse Rejhania, Sadudini dhe Irfani jetuan.
Jakup Asipi në vitin 1975 doli nga shtëpia për të mësuar për fenë e Allahut.Është për t’u përmendur rasti se Jakup Asipi kishte interes edhe më herët për të shkuar në shkolla fetare.
Një ditë babai i tij ishte duke fjetur dhe Jakup Asipi iu kishte afruar afër dhe e kishte kapur për gishtin e këmbes për t’i thënë se donte të shkonte në shkollë. Kur babait Asip i doli gjumi, menjëherë ia priti: Ti, biro, shko në Sham për të mësuar! Jakup Asipi kishte mbetur i habitur nga kjo. Ai i kishte marrë parat dhe ishte nisur për në Sham.
Pas një kohe babai Asipi ia tregon ngjarjen nënës së tij. Ai grua së vet i thot. “Atë ditë kur erdhi Jakupi e më kapi për këmbe isha duke e parë në ëndërr Muhamedin a.s. ku ai më thoshte:“Lëshoje Jakupin të shkojë në Sham për të mësuar për fe!”,prandaj dhe menjëherë i thashë të shkojë.
Shkoi në Damask të Sirisë. Është Damasku, qyteti i muhabeteve të familjes së Jakup Asipit, sepse gjyshi i tij haxhi Ramadani gjatë udhëtimit të tij për në haxh në vitin 1938, qyteti që më së shumti i kishte lënë përshtypje ishte Damasku. Për kët qytet ai kishte biseduar shum në dhimën e vet.
Në Damask u regjistrua në medresënë e quajtur el-Furkan. Aty mësoi plot 5 vite me radhë. Vitin e gjuhës dhe vitin e parë të shkollës e kreu për një vit. Qysh në vitet e para u njoh si nxënës shumë i dalluar, aktiv dhe i shoqëruar me njerëz.
Tregojnë shokët se në vitin e dytë u organizua një program për ditëlindjen e Muhamedit a.s. dhe drejtori i shkollës e kishte caktuar si moderator të programit,e kuptohet që programi kishte qenë në gjuhen arabe.
Gjatë periudhës së mësimit në medresenë e Damaskut me banim qëndroi në lagjen el-Muhaxhirin në konviktin e quajtur el-Kehf.Na e thotë Ridvan Neziri nga Opaja.
Menjëherë pas mbarimit te vitit të dytë u caktua si ligjërues ramazani në fshatin Sllupçan dhe kështu vazhdoi të jetë vazhdimisht i angazhuar për çdo ramazan. Në vitin 1979 në një kohë dimri në xhaminë e fshatit organizoi një tubim me rastin e ditëlindjes së Muhamedit a.s. Në xhamiqenë tubuar të gjithë hoxhallarë e rrethit, ishte një program i stilit të veçantëpër shkak bëhej rrjedha e tij me anë të moderimit.
Në vitin 1978 gjithashtu dha një deklaratë në bised me mikun e tij apo kunatin sic e thonë disa ku dhe unë isha prezent. “Bashkimi Sovjetik do të shpërbëhet dhe komunizmi si ideologjij do të bjerë.” Ai në këto vite ishte shum aktiv për ta shpjegu ate që e mësonte. Por jo vetëm në xhami apo vende publik, Ai ishte aktiv edhe për familjen e vet. Zakonisht pas namazit të jacisë merrte një libër në gjuhë arabe dhe dilte para gjithë anëtarëve të familjes dhe shpjegonte për Islamin, dilte në mes të dhomës dhe përball i kishte babën, nënën, vëllezërit, si dhe nipat. Familja e Jakup Asipit jetonin bashkë 31 persona, kështu që ajo bised kishte tamam kuptimin e një ligjerate.
Kishte edhe aftësi humori të lezetshëm.Gjatë qëndrimit në shtëpi nga pushimet shkolore një ditë doli nga shtëpia me njëçadër ishte kohë kur binte shi. Fqinjtë deshtën ta ngacmojnë duke i thënë: “A bën hoxha me çadër të grave të dalë, ja thonin sepse cadra ishte me ngjyra,kurse ai ia kishte kthyer: “Hoxha po bën grua të ketë, e çadrën të grave s’po bëka!” I kishte përgjigjettë menjëhershme dhe shumë të thukta.
Thirrjen e kishte pjesë të përditshmërisë së vet. Jo vetëm në xhami apo në momente zyrtare. Ai thirrte për Islam nëçdo moment, nëçdo kohë, në çdo rast. Krahas punës si hoxhë, ai punonte edhe në shërbim të familjes. Jakup Asipi ndiqte pazaret duke çuar në to prodhimet bujqësore që prodhonte familja e tij. Pazaret që i përcjellte ishin: Presheva, Bujanoci, Gjilani, Kamenica, Rogoçica, Hogoshti. Kam një përjetim me të kur kemi dërguar speca edhe në fshatin malor Desivojcë. Në të gjitha këto udhëtime te njëjtën kohë ishte edhe thirrës në Islam.Në Desivojcë ishte ditë xhumajee veres së vitit 1980, ashtu siç e kishte zakon pas faljes së namazit zgjohej në këmbëpërpara popullit dhe kërkonte vetëm dy minuta, për t’u thënë diçka.
Kështu fillonte dhe tregonte ndonjë ngjarje historike apo rregull qëai mendonte se e ka vendin. Të gjithë pleqët-xhemati dolën nga xhamia duke e përqafuar dhe duke qajtur për kënaqësinë që kishin ndjerë xhemati nga ajo se ç’u kishte treguar.
Ky kërkimi prej dy minutave ishte gati sekudo që shkonte. Ka shkuar në Dibër në banjë për shërim dhe gjatë tërë kohës që ka qëndruar aty u ka treguar për Islam të gjithë atyre që kishin shkuar në Banjat e Dibrës.
Përgjatë periudhës komuniste kur Jakup Asipi ishtedhe vepronte në vendlindje gjithnjë e pengonin apo e provokonin me mënyrat e tyre që i kishin. Aty nga viti 1979 e thirrën në ushtrime ushtarake. Ushtrimi i JNA-së ishte vetëm një ditë edhe atë ditën e bajramit ndërsa ky ishte hoxhë dhe me obligim për ditë bajrami.
Më vitin 1980 pas mbarimit te medresesë u regjistrua në univerzitetin el-Az’har në Kairo të Egjiptit. Fakultetin e Usuluddin, drejtimi tefsir i Kuranit. Në vitin 1985 ky univerzitet festoi 1000-vjetorin e themelimit rast ky në të cilin studentët e të gjitha rajoneve të botës prezentonin me nga një përfaqësues, Jakup Asipi përfaqësoi studentët e Jugosllavisë. Në atë ngjarje duhej të përfaqësohet çdokush në tavolinën e vet përpara me flamurin e vet. Jakup Asipi thotë se ka shkuar në Ambasadën e Shqipërisë në atë kohë dhe ka marrë një flamur shqiptar dhe i ka vënë edhe atë jugosllav, por edhe atë shqiptar. Si përfaqësues gjithashtu, edhe diskutoi 10 minuta para të gjithë atyre që ishin të pranishëm duke përfshirë edhe korin diplomatik në Kairo nga mbarë bota.
Përgjatë periudhës së studimeve banoi në lagjen “Heliopolis” në Kairo. Vizitoi edhe pendën e Asuanit një ndër projektet shumë të rëndësishme të Egjiptit.
Pas mbarimit të fakultetit pati një ftesë që të shërbejë si imam në një xhami të Leverkuzenit në Gjermani. Nga dashuria e madhedhe dhimbja për Xhaminë e Kudsit ai xhamisë ku veproi ia dha emrin “Xhamia Aksa-Leverkuzen”. Aty Jakup Asipi shërbeu plot 5 vjet me radhë. Kur shkoi Jakup Asipi në Leverkuzen i gjeti një numër shumë të vogël njerëzish që kishin në xhami. Ishte një xhami e vogël dhe filloi bisedat për punën në atë xhami me njerëzit që ishin përgjegjës aty.
Jakup Asipit nuk i kishin pëlqyer përmasat e xhamisë. Kishte thënëse xhama kishte qenë e vogël. Ata që ishin përgjegjes i thonë:“Çfarë e vogël?Ne s’jemi aq shumë saqë kjo xhami të jetë e vogël!” Ai i thotëse duhet ta zmadhojnë xhaminëpër shkak se do të shtohet xhemati. Pak kohë pasi filloi punën në xhami u regjistruan 300 anëtarë. Thotë njëri nga pergjegjësit e xhamisë, Mehdi Osmani. Ky thotë se Jakup Asipi teren për punë e kishte çdo vend ku rrinin shqiptarët, si në kafiteri, në klube gjithkund ku ishin shqiptaret ai aty ishte për t’u thënë diçka për fenë islame.
Përgjatë kësaj periudhe Jakup Asipi bashkëpunoi edhe me klubin e shqiptarëve, Xheladin Zeqiri, që ishte në Leverkuzen, klub ky i cili e dërgoi si përfaqësues në takimin e Alternativës Kosovare në vitin 1990 në Cankarjev Dom të Lublanës. Në këtë ngjarje pati rastin edhe të marrë fjalën ku dha mendimin e tij për të ardhmen e Kosovës. Në tubimin e Lublanës morën pjesë fytyrat kryesore të Kosovës së asaj kohe si: Rexhep Qosja, Adem Demaçi, Zekerja Cana e shumë veprimtarë të tjerë.Kontribut shumë të çmueshëm dha edhe përkrah rezistencës së shqiptarëve në diasporë.Mori pjesë në demonstartat e Gjenevës me plis te bardhë në kokë. Ishte edhe organizator i madh i akcioneve humanitare për ndihma familjeve te rrezikuara në Kosovë, ku dhe bënte shpërndarjen shtëpi më shtëpi nëpër Kosovë.
Gjatë qëndrimit në Gjermani kreu edhe kursin e gjuhës gjermane në Kelln.
Më vitin 1990 me kërkesë të bashkëfshatarëve të tij u kthye në Sllupçan për t‘ia filluar një epoke të re veprimtarie. Në Sllupçan nuk u kthye vetëm si një hoxhë xhamie, por si një frymëzues, si lider i rinisë, si motivues i denjë, si një zë i fuqishëm i arsyes dhe ngritjes së vlerave morale.
Në këtë kohë Republika e Maqedonisë solli vendimin për pluralizëm politik ku dhe filluan organizimet politike në parti të ndryshme. Shqiptarët u organizuan përmes Partisëpër Prosperitet Demokratik – PPD. I tërë angazhimi i PPD-së ishte ndarja e politikës shqiptare nga ajo maqedonase, sepse në zgjedhjet e para parlamentare kishte një numër bukur të madh të shqiptarëve kandidoheshin nëpër listat e partive maqedonase duke dashur ta vazhdojnë sikur nëPartinë Komuniste të Jugosllavisë. Në funksion të kësaj politike të PPD-së, në një tubim, Jakup Asipi pati thënë:
“Me rastin e këtij tubimi të kësaj kampanje do të shërbehem me fjalët e poetit të madh shqiptar, Ali Asllani, ku thotë:
Qenka të mos na qenka një Adil bilmez
Vajti e lyp për nuse çupëzën time mbesë.
Fët e fët e mora një kongjill nga zjarri. (Duke e krahasuar Shkau)
Dhe nga xhepi nxorra një gjerdan prej ari.(Duke e krahasuar Shqiptari)
Ithashë bashkoji e të dyja nuk bashkohen dot
Njëra prej floriri e tjetra për në kosh.
Ai filloi të ndryshojë modelin e thirrjes islame ku më vonë u bë model për të gjithë thirrësit në Islam. Në periudhën e pajtimit të gjaqeve dhe ngatërresave Jakup Asipi ishte anëtar i këshillit për pajtim në të cilin roli i tij ishte shumë i rëndësishëm. Pas suksesevenë këtë aksion Jakup Asipi edhe emëroi lumin që rrjedh nëpër Sllupçan“Lumi i pajtimit”.
Menjiherë pasi që Shqipëria i hapi kufijtë, në vitin 1992 ai vizitoi Shqipërinë se bashku me profesorin, drejtorin e meresesë Elfurkan Nurudinë Kurrali ose, siç e quanin nxënësit e tij – Ebunur. Përgjatë kësaj vizite shkuan nëpër shkolla fillore periferike për ta parë gjendjen e fëmijëve se në çfarë kushtesh po mësonin. Në njërën nga këto shkolla organizuan një ekskurzion falas për fëmijët nëpër Shqipëri.Në vitin 1993 u bë sebep për ndërtimin e 3 xhamive si dhe për të prezentuar fjalën e Allahut shëtiti çdo skaj të Shqipërisë.
Deri në atë kohë s’ishte zakon të organizoheshin tribuna. Ai organizoi tribunën e parëpër të vazhduar më pas në të gjitha trojet shqiptare. Thotë Hoxhë Zekerija Bajrami: Kjo solli një erë të re te njerëzit dhe rinia.
Jakup Asipi mori pjesë bashkë me disa shokë të tij edhe në themelimin e SDA-së ne Sarajevë të Alia Izetbegoviçit, thotë Kenan Mazllami nga Tetova. Përgjatë viteve të nëntëdhjeta ndihmoi rininë në çdo drejtim pozitiv që drejtoheshin. Ndihmoi në organizimin e Olimpiadës së Kurban Bajramit – lojëra të ndryshme sportive si vrapim në disiplina të ndryshme, vrapim me kuaj, kërcim në një hap, tërheqja me litar, demonstrim i karateistëve të klubit të karatesë “Besa”, lojëra akrobatike etj.
Ditën e premte e pritnim me shumë kënaqësi jo vetëm për nivelin e ligjeratës që do ta dëgjonim, por edhe për prezencën e miqve që do të vinin. Në shtëpinë e Jakup Asipit për ditën e xhuma përgatitej bukë për miq rregullisht, sepse pas faljes së xhumasë miqtë nuk kishin mundësi të largoheshin pa shkuar te shtëpia e hoxhës e aty s’kalonte pa u shtruar bukë.
Jakip Asipi ishte aktiv direkt edhe në themelimin dhe organizimin e Lidhjes së Rinisë Islame në Maqedoni. Në xhaminë e fshatit përpos që kryente ritet dhe ligjëratat e xhumasë,ai edhe i mësonte fëmijet për mësim-besim, ku përveç tjerash nxori edhe rreth 20 hafizë të Kuranit. Në xhami përkrahu edhe kursin e rinisë për mësimin e gjuhës angleze.Për t’u vënë në shërbim të të tjerëve ishte gjithmonë i gatshëm.
Pavarësisht se për ku i bënin ftesë, kur ishte në pyetje ndonjë aktivitet fetar apo kombëtar,ai aty ishte.Kishte interes që njerëzve t’u tregojë se kush jemi e çka jemi.
Më kujtohet një nënë që kishte lindur femijën dhe po përgatiste një mindil, si themi ne, për t’ia mbuluar sytë fëmijës. Jakup Asipi i pati thënë t’ia qendisë në këtë mindil thënien: “Nahnu min ehli sunne” në gjuhën arabe,gjithmonë pa harruar se ne edhe shqiptarë jemi.
Këtë e dëshmoi kur e shkroi poezinë “Ne jemi shqiptarë”.
Ne jemi shqiptarë dhe jemi me fe
Nuk ka popull n’bot më t’lumtur se ne
Ne jemi krenar që jem’ muslimanë
Kem’sunduar botën ne anembanë
Zemerbardhë të gatshëm gjithë për durim
Jem’ bujar dhe kemi dorë për pajtim
Ne Kuranin e kemi libër të shenjtë
Ai gjithnjina mëson të jemi të njëjtë
Pejgamberin tonë me zemër e dojm’
Dhe Kuranin natë e ditë e lexojm’
Ne gjith’ shkencat n’bot do t’i mësojm’
Dhe armikut deri n’prag do t’i shkojm’
Përgjatë kësaj periudhe gjendja gjithnjë e më e rëndë bëhej për shqiptarët në Kosovë, po edhe në këto anë. Jakup Asipi fokus të veçantë i dha ngritjes së vetëdijes te populli.
Përgjatë periudhës 1994-1998 ishte Kryetar i Këshillit të Bashkësisë Islame në Kumanovë. Në vitin 1997 Kryetari i atëhershëm i shtetit dha një deklaratë për krizën eventuale në Kosovë ku tha: Nëse fillon lufta në Kosovë, atëherë në Maqedoni duhet të hapet një korridor popullin e Kosovës për ta deportuar në Shqipëri. Jakup Asipi kësaj deklarate iu përgjigj duke thënë se: “Për shqiptarët e Kosovës nuk pyetet Kryetari Kiro Gligorov, por pyetemi ne.
Në kontekst të kësaj, Jakup Asipi përpiloi edhe një poezi të shkurtër. Ai e përshkroi popullin në 4 rreshta poezie:
Ne jemi si uji
Që i qetë lundron
Por atëherë kur nxehet
Djeg dhe përvlon
Kjo që tha Jakup Asipi u bë realitet. Të gjithëshqiptarëtkosovarë u vendosënbrenda Republikëssë Maqedonisë. Në një moment në fshatin e Jakup Asipit kishte 4.000 refugjatë. Komandanti i Forcave tëNATOs të instaluar në Maqedoni në atë kohë,gjerman, e pati pyeturse. Sa refugjatë kishin pasur në fshat, kurse Jakup Asipi i pati thënë se kemi më shumë se Gjermania.Në pyetjen se. Si po mund t’i mbani,ai i pati thënë: “Profeti Muhamed a.s. ka thënë: “Buka e një njeriu është tamam për dy’, prandaj jemi 4.000 banorë – kemi 4.000 miq.
Për luftën e Kosovës ishte edhe bashkëpunëtor i shoqatave turke për mjekimin e të plagosurve dhe invalidëve të luftës në Turqi.
Në vitin 2000 në Sllupçan filloi akcioni për ndërtimin e xhamisë së dytë ku Jakup Asipi u angazhua për mobilizimin e tërë njerëzve që të kontribuojnë në ndërtimin e xhamisë. Në këtë kohë ai e tha thënien famoze si model për ndërtimin e xhamive. “Rajoni i komunës sonë i ka 30.000 mijë banorë.Po e dhamë nga 1 mark, për çdo vjet nga një xhami apo shkollë do ta ndërtojmë dhe nuk do të ndiejmë lodhje.”
Në ndërtimin e xhamive dhe minareve ishte gjithnjë i interesuar që ato të bëhen në stilin osman për shkak të vijës së ecjes së Islamit deri te ne.
Pas mbarimit të luftës në Kosovë filluan përgatitjet për një rezistencë mbrojtëse edhe në këto anë.
Në fillet e vitit 2001 filloi konflikti në Tanushë duke u zgjeruar edhe në Malinë e Brezë. Në një momentu pyet se, çka mendon për UÇK-në. Ai pati thënë:“UÇK-nëe shoh si një ushtri e cila do të bjerë në rrafsh dhe do të fitojë në këtë luftë. Jakup Asipi nuk mundi të qëndronte duarkryq dhe filloi ndërtimin e lidhjeve ku më vonë do të bëhet mikpritësi i parë i njësitit të parë të UÇK-së me në krye Komandant Fadil Nimanin-Tigrin.
Ky njësit ishte i përbërë nga: Fadil Nimani, Ismet Ilazi, Beadin Demiri, Mirsad Ndrecaj, Ejup Halimi së bashku me bashkëshorten e tij Jetmire Halimin dhe Beg Rizajn. Që nga kjo ditë ishte pjesë përbërëse e ndërtimit të strategjisë për bërjen e një lufte sa më të organizuar dhe sa më të suksesshme. Te shtëpiae familjes së Jakup Asipit ky njësit qëndroi vetëm një natë dhe shkoi në shtëpinë e Beadin Demirit(Badit), ku nga aty filloi rekrutimi dhe mobilizimine të rinjve të fshatit dhe më gjerë.Gjatë kësaj periudhe kohore, Jakup Asipi nëpër takime me të rinjtë e fshatit thoshte se duhet modifikuar poezia e Naim Frashërit:
E dashura mëmëdhe
Të dua edhe kështu si je,
Por kur të të bëj të lirë
Do të të dua edhe më mirë.
Gjatë kësaj periudhe Jakup Asipi arriti të senzibilizojë tërë rininë e fshatit dhe më gjerë për një rezistencë kundër forcave ushtarako-policore të asaj kohe. Ia vlen të përmendet se Jakup Asipi në deklaratat në tv para se të fillojë lufta pati thënë se në rajonin e Kumanovës janë300 djem për t’i dalë zot atdheut përçdo rast. Kjo deklaratë për disa njerëz ishte shumë e papranushme, por kur erdhi momenti u dëshmua se jo vetëm, 300 por kishte shumë më shumë djem që i dolën zot vendit të tyre.
Gjithashtu, përmes lidhjeve që kishte në Turqi, ai u ndihmoi të gjithë të plagosurve dhe invalidët të dërgohen atje për t’u shëruar.
Jakup Asipi ishte një prind shumë i mirë. Me pjesëtaret e familjes solidarizohej në çdo drejtim. Jo vetëm që jepte kurajë, por dhe bëhej pjesë e punës apo gëzimit familjar.
Pas mbarimit të luftës, Jakup Asipi kontribut të madh dha për kthimin e stabilitetit dhe sigurisë në rajonin e krizës. Në vitin 2003 u zgjodh Myfti i Myftinisë së Kumanovës, ku veproi deri më 07.01.2006. Gjatë kësaj kohe mundësoi ndërtimin e dy minareve në qytetin e Kumanovës te xhamia e re të cilat kanë ndryshuar pamjen e qytetit. Gjatë kësaj kohe bëri edhe hapjen e kësaj xhamie, gjithashtu bëri edhe hapjen e xhamisë në fshatin Allashec. Edhe projektin e objektit të ri për Myftininë, projekt të cilin nuk arriti ta materializojë përshkak të aksidentit, që edhe i mori jetën.
Jakup Asipi ishte edhe bartës i iniciativës për rimëkëmbjen e Bashkësisë Islame në Republikën e Maqedonisë, pasi që ajo pësoi disa lëkundje shumë të mëdha. Në xhumanë e fundit që e ka falur ishte muezin, kurse në namazin e fundit të ditës së shtunë ishte namazi i sabahut në xhaminë e fshatit Mateç, ku po atë ditë u vu në shërbim të fëmijëve të vet për nevoja martesore. Bashkë me të bijën e tij Rejhanen kishin shkuar në Shkup dhe në të kthyer për në Kumanovë papritmas filloi devijimi i veturës, ku më pas filloi të rrokulliset dhe përfundon jashtë rrugës i pëmbysur. Rejhani tregon: kur vetura pati filluar të devijoj, e kuptova se rreziku ishte shumë i madh për shkakun se baba hoxhë filloi të bërtasë me zë të lartëAllaaah, Allaaah.”Pasi që Rejhania del nga vetura, e gjen babain e saj në rrugë dhe ai bën me shenjë që të ndalë ndonjë veturë rasti për ndihmë.
Vetura e Jakup Asipit me rastin e aksidentit.
Rejhania lajmëron njerëzit e afërt.E dërgojnë në spitalin e Kumanovës, e nga Kumanova e dërgojnë mjekët në Shkup dhe atje ndërron jetë në spital.
Varroset në ditën e Arafatit tek varrezat e dëshmorëve në Sllupçan më 8 janar 2006.
Pas vdekjes së JakupAsipit, në kryeqytetin e Somalisë, Mogadishu, ndërtohet një xhami me emrin e tij, ku për inaugurimin e saj merr pjesë zëvendëskryeministri i shtetit turk, Bekir Bozdar.
Gjithashtu, edhe shoqata edukative “Vllaznia” hapi në Afrikë dy puse me emrin e tij, ku si donatorë ishin miqtë më të ngushtë të Jakup Asipit nga Shkupi, Tetova dhe Prishtina.
Biografinë e grumbulloi dhe përgatiti për botim nipi i tij Sead Ramadani./Open-TV/
