Më 7 mars 1887, në një shtëpi modeste të Korçës, u hap shkolla e parë shqipe. Ishte një ditë që shënoi fillimin e një epoke të re për gjuhën dhe kombin tonë. Në ato banka të drunjta, nxënësit shkruanin fjalët e para shqip, ndërsa mësuesit e asaj kohe nuk ishin thjesht mësimdhënës, ishin luftëtarë të diturisë, mbrojtës të gjuhës dhe shpëtimtarë të identitetit kombëtar.
Ata mësues nuk kishin libra të shumtë, nuk kishin klasa të ndriçuara apo mjete teknologjike. Kishin vetëm një gjë: zemrën dhe shpirtin për të mbjellë dritë në mendjet e fëmijëve shqiptar. Kishin guximin për të sfiduar errësirën, për të sakrifikuar gjithçka që brezat e ardhshëm të mos mbeteshin në terrin e padijes.
Nëpër klasa me dërrasë të zezë apo me projektorë modernë, me libra të rinj apo me sfida të reja, ata mbeten pishtarët e dijes. Janë ata që edukojnë, që mësojnë e frymëzojnë, ata që formësojnë të ardhmen me duart e tyre, shpesh mes vështirësive dhe mungesave, por gjithmonë me të njëjtin përkushtim si mësuesit e Korçës së 1887-ës. Qëllimi ende është i njejti; ta ndriçojnë rrugën e popullit tonë.
Sot, më shumë se një shekull më vonë, festojmë këtë ditë dhe vazhdojmë ta nderojmë këtë mision të shenjtë. Për çdo fjalë të shkruar, për çdo mendje të ndriçuar, për çdo ëndërr të udhëhequr drejt suksesit, juve mësues ju themi faleminderit!
Gëzuar 7 Marsin të gjithë mësuesve! Ju jeni drita që nuk shuhet, zëri që nuk hesht dhe shpresa te gjeneratat e reja!
